EKSPONAT MIESIĄCA - TOALETA NA KRYNOLINIE

Suknia wizytowa na krynolinie, ok. 1864 r. 

Suknia wykonana z dwutonowego jedwabiu. Stanik posiada niewiele dekoracji. Spódnica układana w głębokie fałdy jest całkiem gładka.  W tyle znajduje się niewielki tren. Stroje z tego okresu noszono na dużych krynolinach o stożkowym kształcie i wydłużonych w tylnej części. Suknia ta przypada na apogeum mody na krynoliny. Od tego momentu rozmiar krynoliny będzie stale malał, aż przekształci się ona w tiurniurę.

Suknia oryginalna

Muzeum Historii Ubioru w Poznaniu

KRYNOLINA

Najbardziej charakterystyczny element mody damskiej  XIX w. Pojawiła się około lat 40-tych i stanowiła specjalny stelaż ze stalowych lub fiszbinowych obręczy, łączonych paskami tkaniny lub obszytych płótnem, w taki sposób, że cała konstrukcja mogła się składać. Wynalazek ten nazywany także z języka francuskiego „la cage – klatka”, wbrew dzisiejszej opinii, podziwiany był przez współczesnych za wygodę (!) i nowoczesność, ponieważ uwolnił kobiety od ciężkiego (dosłownie) obowiązku wkładania pod spódnicę kilku, a nawet kilkunastu halek, tak by wykreować pożądany dzwonowaty kształt sukni. Krynolina pozwalała więc na nieograniczone powiększanie obwodu spódnicy i choć większość pań nosiła krynoliny umiarkowanych rozmiarów, zdarzały się stelaże, podtrzymujące zwłaszcza reprezentacyjne, dworskie toalety, które dochodziły do dziesięciu metrów obwodu. Apogeum szerokości przypada na ok. 1857 r. Potem la cage z każdym rokiem już ulegała zmniejszeniu i ograniczeniu. Około roku 1864 kształt krynolin uległ zmianie. Front i boki zostały spłaszczone, tył zaś uległ wydłużeniu. Stanowiło to zapowiedź tiurniury, która szybko zastąpiła krynoliny jako ulubioną garderobę pań.

Zakładanie krynoliny w krzywym zwierciadle satyry.